W życiu społecznym jest sposobność, iż aby człowiek był radosny, musi posiadać to, o czym marzy, i to od razu. A wcale nie musi. A już na pewno nie błyskawicznie. Szczęście wszechstronnie bywa określane, przez J. Tuwima nazwane było nudną obliczem cnoty. Współcześnie się rozumuje z biernością. Cierpliwość nie ma zbyt odpowiedniej passy, aczkolwiek odczuwamy jej brak. Za to zwyczajowe oczekiwanie to nie jest spokój. To zdecydowanie jakaś struktura niepowodzenia. Realnie możemy z powodzeniem opowiadać o spokoju ducha jako o mobilnym procesie, w jakim jednostki kontrolują własną mobilność, odnajdując właściwe możliwe tempo, nie za ekspresowe ani zbyt powolne, a nie odczekują, aż jakś osoba coś da lub traf ześle.

To jest jak z pieczeniem ciacha. Czasami należy zajrzeć do pieca, zweryfikować amplitudę, sprawdzić zapałką, sprawdzić i zdecydować, czy to już. Trzeba z tym ciachem być w dialogu. Aczkolwiek popędzić się niczego nie da. Upiecze się, kiedy będzie wyszykowane.